ตื่นเจ็ดโมง เพราะไม่ต้องไปทำงานวันนี้

วันสุดท้ายที่ลืมตาขึ้นมาที่นี่ ใจหาย คิดถึงเวลาที่ผ่านมา คิดถึงความสนุกสนานที่นี่

ตอนที่เข้าไปสัมภาษณ์ที่กรมฯ มีคนถามว่า “สามารถทนแรงกดดันได้มั้ย ต้องไปอยุ่กับเกษตรกรนะ ถ้าเค้าตำหนิ ดุด่าขึ้นมา เธอจะควบคุมอารมณ์ได้มั้ย”

เฮ้ย มันไม่ใช่เลย อยู่ที่ Fuli ไม่ต้องควบคุมอารมณ์อะไรทั้งนั้น เราสนุกกับทุกสิ่งที่นี่

เรน เพจ ฟ่านฟ่าน ขับรถพาพวกเราออกไปกินข้าวเช้า เป็นแฮมเบอร์เกอร์ กุ้งกระเบื้องของไทย และขนมหัวไชเท้าของไต้หวัน ที่ทำให้นึกถึงอาหารแรกมื้อแรกที่กินที่นี่ หมินจงพาไปกินขนมหัวไชเท้านี้เหมือนกัน แล้ววันนั้นก็มีชานมด้วย

คนเรามักจะจำอะไรครั้งแรกได้

 

กินข้าวเสร็จกลับมาที่ร้านกาแฟ

ตอนประมาณ 10โมง เราได้รู้จักคนเพิ่มอีกคน ชื่อชาลีเป็นคนของรัฐที่มารับเราไปPingtung เพื่อเจอกลุ่มเกษตรกรดูงานอีกกลุ่มจากไทย เค้าก้ออธิบายกำหนดการของเราคร่าวๆวันนี้

นี่ขนาดชาลีเพิ่งมาเจอกับพวกเรนที่นี่วันแรก เค้าก้อคุยกัน หัวเราะกันอย่างสนิทสนม

เปิ้ลสรุปให้ว่า นิสัยคนที่นี่จะผสมเอานิสัยดีๆของแต่ละประเทศมารวมกัน

 

จู่ๆเรนก็บอกว่ามีงานต่อ ต้องไปแล้ว เราเลยลากันที่ร้านกาแฟนั่นเลย

 

จะไม่มีวันลืมรอยยิ้มอันร่าเริงและเปี่ยมด้วยความเป็นมิตรของเรนเลย

คนอะไร สามารถทำอะไรๆได้หลายอย่างขนาดนี้ แถมยังยิ้มร่าได้ตลอดเวลา ทั้งๆที่เราคิดว่ามันต้องเหนื่อยมากๆแน่

เรนเป็นแรงบันดาลใจสำคัญทำให้เราอยากกลับขยันมากกว่านี้

เราไม่ควรบ่นว่ายุ่งอีกต่อไป อย่างเรานี่ยังไม่เรียกว่ายุ่งนะ ยุ่งจริงๆมันต้องแบบผู้ชายคนนี้

มันยังมีคนยุ่งกว่าเราอีกมาก และเค้าก็ทำอะไรๆได้ดีด้วย

 

พอใกล้ถึงเวลารถไฟ เพจ เมเม่และฟ่านฟ่านมาส่งถึงชานชาลาเลย

เพจบอกว่า หวังว่าจะเจอกันอีก ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน

จำคืนแรกที่เรานั่งรถของเพจจากสถานีรถไฟไปบ้านเค้า วันนั้นก็อุ้มเมเม่มาด้วยแบบวันนี้

นั่นคือ11วันที่แล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ

ก่อนหน้านั้นเพจขี่มอไซค์ไปซื้อข้าวกล่องและชานมไข่มุกมาให้เราถือขึ้นรถไฟด้วย เพราะเราจะไม่ได้กินข้าวอีกจนกระทั่งเย็น ดูแลกันจนเฮือกสุดท้าย น้ำตาจะไหล

ขณะที่เราดูดชานมอย่างเอร็ดอร่อยและซาบซึ้งในน้ำใจ รถไฟก็เริ่มเคลื่อนออกจากสถานีฟูลิ

บ้ายบายนะ เราอยากกลับมาอีกครั้งนะ ต้องสะสมเงินก่อน

นั่งรถไฟกันไป 3ชม. จึงจะถึงpingtung บนรถไฟเราก็ทะยอยเปิดดูวิดีโอที่ถ่ายมา จดเนื้อหาสำคัญๆที่ต้องเอามาเล่า

ทะยอยทำตั้งแต่ตอนนี้แหละ เพราะถ้าหมักหมมไว้ถึงวันที่กลับไทยไปแล้ว เราคงไม่ได้มีเวลาว่างแบบนี้

 

ถึงประมาณบ่ายสาม ไปดูฟาร์มปลูกมะระ แตงกวาในโรงเรือนกันเลย ฟิตมาก ดูกันจนถึง 18:30 รู้สึกชาลีพาเราไปใช้เวลาได้คุ้มค่ามาก

ชาลีตลกดี พอๆกับฟ่านฟ่าน แต่เป็นฟ่านฟ่านที่พูดอังกฤษได้คล่อง ทำให้เราได้คุยเยอะเลย

พูดเก่งอย่างกะเรน

มีการพูดเล่นกะพวกเราให้โดดลงบ่อปลาไปด้วย

ดูงานจบก็พามาส่งที่โรงแรม แล้วก็ร่ำลา

เฮ้ย เรากำลังสนุกสนานคุยกันถูกคอกับชาลีอยู่เลย ต้องลาจากกันซะละ ไม่ใช้หน้าที่เค้าต้องดูแลเราต่อจากนี้แล้ว นี่ขนาดเจอกันครึ่งวันเท่านั้น ชาลีทำหน้าเศร้าแบบเว่อมาก เป็นคนตลกอ่า

ย้ายจากทุ่งนา มายังป่าคอนกรีต

เช็คอินเข้าไปเก็บของที่ห้องเสร็จ ก็ออกไปหาซื้อกระเป๋าลากเรย โชคดีที่ห้างsogoที่เรนแนะนำอยู่ไม่ไกล

ซื้อเสร็จก็ลากกระเป๋าเปล่าๆไปกินแม็คฯ

นี่เปนครั้งแรกที่ต้องหากินเอง ตั้งแต่มาไต้หวัน ก็มีคนเรียกไปกินข้าว หาข้าวให้กินตลอด

แล้วลากกระเป๋าไปต่อที่อีกห้าง เพื่อให้เปิ้ลซื้อเสื้อกันUVของ Uniqlo อาจจะช้าไปซักนิดที่มาซื้อเสื้อกันUVกันตอนอาทิตย์สุดท้ายนี้ แต่อย่างน้อย 7 วันที่ต้องไปดูงานตามที่ต่างๆก็จะได้ไม่ดำขึ้นไปอีก

 

เรากับพวกเพื่อนไต้หวันเริ่มรักษาความสันพันธ์ไม่ให้ขาดรอนตั้งแต่วันนี้เลย Line VDO Call ช่วยพวกเราได้

ระหว่างเดินไปห้างSogo เรน vdo call มา

ระหว่างกินแม็ค ก่วงม้าก็ vdo call มา

ระหว่างรอเปิ้ลซื้อเสื้อ เรากะชัยโทรหาหมินจง

 

คนที่นี่คุย VDO Callกันบ่อยจริงๆ

 

ตอนคุยVDO Call กับก่วงม๊า ใช้ google translate ไม่ได้แล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอันใด

ยังได้ยินมาว่าคาสู้โทรหาชัยตอนดึกๆด้วย ทั้งๆที่คาสู้พูดอังกฤษไม่ได้ 

แค่เห็นหน้าและพูดคำที่รู้อยู่ไม่กี่คำซ้ำๆ เช่น สวัสดี อาหารเย็น อร่อย

แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้ว ที่จะทำให้พวกเราไม่ลืมกันแล้ว

 

วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ทำงานในโครงการ On the Job Traning นี้

ถึงมันจะเป็นการถอนหญ้าในทุ่งนาของเนวเหมือนกับเมื่อวานก็เถอะ ต้องทำให้ดีที่สุด

ตอนขับรถไปนาข้าวของเนว ผ่านสะพานข้ามแม่น้ำอันนึง

เนวบอกว่า เคยมีไต้ฝุ่นหนักๆเข้ามา สะพานพังไปหลายเดือน ไปนาข้าวของตัวเองไม่ได้เลย ทุกคนที่ต้องข้ามสะพานนี้ก็เดือดร้อนเหมือนกันหมด ถ้าจะไปก็ต้องอ้อมเขาไปอีกทาง เป็นชั่วโมงๆ

 

เช้านี้เนวพาไปไหวศาลตายายของเค้าด้วย คล้ายๆาลพระภูมิของไทยมั้ง คุ้มครองชาวนาแถวนี้

มาอยู่กับเกษตรกรออแกนิกที่นี่ เราได้เรียนรู้ว่า แม้งานมันจะดูน่าเบื่อ ดูหนักและเยอะ แต่เค้าก็ทำ ค่อยๆทำ ขนาดเนวดูวัยรุ่นขนาดนี้ แต่พอมาเข้าโหมดชาวนา เค้าก้อก้มหน้าก้มตาเก็บหญ้า ไม่ต่างจากก่วงม้า

ความขยัน ความมีอุดมการณ์ และมีเป้าหมาย มันช่วยกันทำให้ประสบความสำเร็จ

มันน่าประทับใจมาก ดีใจที่ได้มาสัมผัส

วันนี้เราเปิดเพลงฟังระหว่างถอนหญ้าด้วย เพื่อให้เนวรู้ว่าถ้าต่อไปเหงาๆ ก็เปิดเพลงไปด้วยก็ได้นะ

เรามักจะเปิดเพลงเวลาทำงานในสวนของตัวเองเหมือนกัน

 

เสร็จจากทำนา อาบน้ำกินข้าวปุ้บ เรนก็มาพาไปซื้อรองเท้าบูทที่ Yuli

เนื่องจากรองเท้าที่เนวให้เราใส่ที่นี่มันดีมาก ดีจนอยากซื้อกลับบ้าน

ปกติเราไม่ค่อยใส่บูธเพราะมันรำคาญ หนัก และเจ็บ พอไม่ค่อยใส่ ก็จะเกิดบาดแผลบ้าง เดินลุยดินโคลานไม่ได้บ้าง แต่ของเนวใส่สบาย อยากใส่แบบนี้ที่สวนตัวเอง  เลยเคยถามเนวไว้ว่าซื้อที่ไหน

เนวก็คงยังไม่ลืม ที่จะบอกให้เรนพาเราไปซื้อ

อยู่ที่นี่ ถ้าแสดงความอยากได้ อยากกิน อยากทำอะไร มันจะได้เสมอ พวกเค้าไม่เคยลืม ไม่เคยเพิกเฉย

 

ร้านที่เรนพาไปก็เป็นร้านขายอุปกรณ์ช่างธรรมดาข้างถนน ไม่ได้อยู่ในห้างอะไร แต่ก็มีของครบ รวมถึรองเท้าบูธนำเข้าจากญี่ปุ่นคู่นี้ด้วย

เรากะชัยซื้อกันไปคนละคู่

 

ขากลับเราถามเรนว่า เหนื่อยมั้ยมีพวกเรา

เรนตอบ ไม่เหนื่อยเลย มีความสุขมาก

 

พอกลับมาถึงก็ยังไม่ดึกพอที่จะกินข้าว  เนวพานั่งรถไปดูบ่อเลี้ยงปูของญาติเนว

ต้องขับขึ้นไปบนเขา ขึ้นไปไกลมาก ทางขึ้นเริ่มขรุขระ(เป็นครั้งแรกที่เจอทางขรุขระที่นี่) ถนนบนนี้ไม่มีใครใช้หรอกนอกจากเค้าและครอบครัว เพราะที่ดินเป็นของครอบครัวเค้าหมดเลยแถวนี้

มิน่า เพื่อนๆถึงชอบพูดกันว่าฟ่านฟ่านรวย

บ่อปูมีปูยั๊วะเยี๊ยะเลย เค้าซื้อปูเล็กๆมามากล่องละ10,000บาท ประมาน1050ตัว

ตอนเริ่มเลี้ยงในบ่อ ใส่ปูตัวเล็กๆไป 3000ตัว เลี้ยง7เดือนก็เก็บขาย แต่ตอนเก็บจะเหลืออยู่ 300 ตัว

เพราะมันกินกันเองมั่ง ไม่ก็หนีออกไปมั่ง

น้ำที่เอามาเลี้ยงปูก็มาจากภูเขา ก็ไม่มีคนอื่นใช้อีกเหมือนกัน ใสสะอาดมากๆ

 

เสร็จจากการดูปู ก็ลงเขามาเริ่มทำอาหารไทยกัน ที่ห้องครัวของโรงแรมฟ่านฟ่าน

วุ่นวายอุตลุด แต่ก็สำเร็จลงได้ ทะยอยยกจานกันไปกินที่ร้านกาแฟ เพราะปาร์ตี้อำลาคืนนี้จัดที่นั่น

ทุกคนก็ดูกินได้นะ โดยเฉพาะไข่เจียว เฉินม๊าสนใจในไข่เจียวมาก ถามกันมากว่าใส่อะไรลงไป

ส่วนต้มยำกุ้งหม้อใหญ่ก็ได้รับการตอบรับอย่างดี คนที่นี่กินซุปกันตอนสุดท้าย ต้มยำกุ้งก็เลยเพิ่งจะถูกซดกันตอนสุดท้ายนี้เอง

หลังกินข้าว มีวิดีโอพิเศษๆจากพวกเขา เป็นภาพความประทับใจที่ถ่ายกันมาตลอดระหว่างที่พวกเราสามคนอยู่ที่นี่ เค้าเอามารวมกันและทำเป็นวิดีโอ ใส่เพลงประกอบเป็นปลุกใจของชาวAmis ที่พวกเราติดหูกันมาตลอด และร้องตลอดเวลานั่งรถ

ช่างเป็นคนละเอียดอ่อนและใส่ใจมาก

(เชิญชมคลิปจริงๆได้ ที่นี่ อันนี้เรนอัพเอาไว้ให้)

มีเค้กโผล่มา ฟ่านฟ่านเป็นคนทำเองกับมือ เพราะใกล้วันเกิดเปิ้ลแล้วก็เลยเอามาฉลอง

ช่างเป็นวันที่พร้อมหน้าพร้อมตาและอบอุ่นอะไรเช่นนี้ เค้ามอบเสื้อของกลุ่มเค้าให้เราด้วย เป็นที่ระลึก ก็เอามาใส่เลยและถ่ายรูปรวม

ทุกคนมาหมดแม้กระทั่งญาติของลัมลูที่อยู่บนเขาก็ลงมางานนี้

ในวิดีโอมีภาพวันแรกที่พวกเค้ามารับเราที่สถานีรถไฟแบบพร้อมหน้าพร้อมตาด้วยด้วย

11คืนมันผ่านไปเร็วอะไรปานนี้

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ต้องนั่งคุยจนถึงดึกเช่นเคย แต่ไม่เป็นไรหรอกนี่เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่จะได้นั่งแบบนี้

ยกเว้นหมินจงคนเดียวที่ไม่อยู่ที่นี่ ชัยบอกว่า คิดถึงหมินจงเนอะ

อืม เราก็คิดถึงเหมือนกัน

 

เก่อเก้อ ลูกคนโตของเพจ เข้ามากอดเรากะเปิ้ล เป็นเด็กที่รู้เรื่องแล้วจริงๆ แถมยังมาบอกเราอีกว่า

เจอกันอีกsummerหน้า

และตี่ตี้ด้วย ตอนแรกก็ลังเล ไม่ยอมเข้ามาหา เด็กคงเขิล

ไปๆมาๆ ก็มานั่งข้างหลังรอให้เราหันไปกอด ตี่ตี๋ล่ออ่ อยากข้ามไปเห็นตี่ตี๋ตอนโตเลย

 

ที่นี่ทำให้เรารู้ว่า ปัจจัยที่จะทำให้ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นเกิดขึ้นมาได้นั้น มันไม่เกี่ยวกับภาษาอีกต่อไป

แม้จะคุยกันคนละภาษาแต่เราเชื่อมกันได้ด้วยอะไรบางอย่าง

 

จบจากการคุยกันข้างล่าง เราก็ขึ้นมานอนคุยกับเปิ้ลต่อ ทบทวนเรื่องราว ผู้คน ที่เกิดขึ้นที่นี่

ไม่รุ้เราจะจำได้ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าไม่อยากลืม เราต้องมาทบทวนกันบ่อยๆ

เนวเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่เรานอนอยู่เมื่อคืนนั่นเอง และเนวก็เป็นชาวนาด้วย

2 วันต่อจากนี้พวกเราจะไปช่่วยเนวทำนากัน

เนวมีพื้นที่ทำนาเล็กๆ 7ไร่กว่า ปลูกมา 3ปีแล้ว พูดภาษาอังกฤษได้คล่องกว่าคนอื่นๆ เพราะเคยไป Work holiday ที่ออสเตรเลียมาด้วย แล้วก็ได้พบรักกับภรรยาคนปัจจุบันที่นั่น

ลูกสาวเนวน่ารักมาก เมื่อวานที่ขับรถเข้ามาที่ร้านกาแฟ เนวอุ้มลูกรอรับอยู่หน้าร้าน เราได้ยินเรนตะโกนเรียก

“ปันปัน…” เราก็นึกว่า อ๋อ ลูกชื่อปันปัน

แต่เปล่าเลย ชื่อหมาของเนวต่างหาก ตอนนั้นมันยืนอยู่หน้าประตูด้วย สรุปคือเรนเรียกหมา

การจะไปทำงานกับเนว เราต้องออกจากบ้านตีห้า ขับรถออกทางหลังบ้าน ปันปันก็โดดขึ้นมาบนกระบะรถด้วย  เพิ่งเห็นว่าหลังบ้านเป็นโรงเก็บเครื่องไม้เครื่องมือที่ใหญ่มาก

รถเนวเหมือนรถลัมลู แต่ไม่มีหลังคา

ตอนออกมานี่มึดมากค่ะ แทบไม่มีร้านอะไรเปิด เนวบอกว่า ที่เปิดๆอยู่นี่ก็มีแต่ร้านอาหารเช้า พวกชาวนามากินข้าวก่อนไปฟาร์ม

ระหว่างขับไปนาข้าว เนวก็เล่าว่า แต่ก่อนก็อยู่ในเมือง แต่ค่าครองชีพที่ในเมืองแพง เลยกลับมาใช้ชีวิตและมาทำนาที่นี่

95%ของคนในเมืองนี้ทำเกษตร เห็นได้จากในเมืองไม่มีร้านค้าหรือธุรกิจอื่นมาก ถ้าอยากซื้อข้าวของไรจริงๆจังๆต้องไปที่เมืองอื่น

พอมาถึงที่นาเนวบอกว่า “วันนี้ถอนหญ้าวัชพืชกัน มันเป็นงานที่น่าเบื่อหน่อยนะ”

เมื่อได้ลงมือถอนหญ้า เนวก็พูดอีกหลายรอบว่ามันเบื่อจริงๆนะ คงอยากให้เราทำใจไว้

เราก็บอกไปหลายทีเหมือนกันว่า มันไม่เบื่อ แถมตอนนี้มันไม่ร้อนด้วย เย็นสบาย เราถอนหญ้าไปคุยกันไป มันไม่เบื่ออเลยจริงๆ สีเขียวสบายตา สบายใจ

เนวบอกว่า ปกติจะโดดเดี่ยวมาก ก็จะมีแต่ปันปันเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน

ปันปันโดดขึ้นรถตามมาทุกวัน

ก้มหน้าก้มตาถอนไปเรื่อยๆ แบ่งกันคนละ 3-4แถว วัชพืชเยอะมากจริงๆ แต่พอหันกลับไปมองตรงที่เราถอนมาแล้ว มันก็ชื่นใจดี สวยงามและดูเป็นระเบียบขึ้นมาเลย นาข้าวออแกนิกมันต้องใช้ความพยายามจริงๆอ่ะ  

เราว่าแนวคิดของเนวเจ๋งดี คือเขาอยากกลับมาทำให้คนอื่นรู้ว่าเป็นชาวนาก็เจ๋งได้เหมือนกันนะ อยากลบภาพจน์ซอมซ่อของชาวนาทิ้งไปจากคนทั่วไป โดยเนวจะแต่งชุดคูลๆมาทำงาน เป็นชาวนาคูลๆให้คนเห็น และรู้ว่าเป็นชาวนาก็ไม่ดูแย่อย่างที่คิด

นอกจากนั้นก็ยังเปิดให้คนมาพักอาศัย มาลองลงมือทำฟาร์มออแกนิกแบบเรานี้ เห็นหญ้าขึ้น เห็นแมลง หอยเชอรี่อะไรพวกนี้ ก็จะรู้ว่ามันออแกนิกจริงๆ

นอกจากหน้าตาจะคูลๆแล้ว ความคิดก็คูลๆด้วยค่ะ

facebook ร้านกาแฟ Feng Chen Store ของเนว : https://www.facebook.com/fengchenstore/

พอแดดเริ่มเคลื่อนตัวมาโดนพวกเรา เนวก็เรียกให้หยุดทำทันที ประมาณ 7 โมงกว่า

ขากลับถามเนวว่า รู้จักพวกเรนได้ไง เป็นเพื่อนกันตอนเด็กๆหรอ

เค้าบอกว่า เมืองมันเล็ก วัยรุ่นก็ไม่ค่อยเยอะ รู้จักกันเพราะแม่(เฉินมามา)ทำร้านอาหาร ชอบทำอาหารให้คนกินก็เลยรู้จักคนเยอะ แล้วก็ได้รู้จักเรนด้วย

 

กลับมาถึงร้านกาแฟ ก็รีบไปอาบน้ำแล้วมากินอาหารเช้าตอนเก้าโมง กินที่โรงแรมของฟ่านฟ่าน พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวเค้า

อาหารเช้าที่เฉินมามาทำก็ง่ายๆ ไข่เจียว ผัก หมูหยอง

มื้อนี้มีเต้าเจี้ยวสีแดงๆด้วย  โอ้วว คิดถึงรสชาติมาก เคยกินตั้งแต่เด็กๆสมัยอยู่กับอาม่า แล้วก็ไม่ได้กินอีกเลย 20กว่าปีแล้ว เราเอามาคลุกข้าวกินไปเยอะมาก

 

เนวเป็นชาวนาที่ไม่ได้นอนกลางวันเหมือนคนอื่น เพราะพอทำนาเสร็จตอนเช้า ก็กลับมาเปิดร้านกาแฟเลย

ส่วนพวกเรา เดี๋ยวเรนจะมาพาไป Go Happy อีกครั้ง เพราะวันนี้วันอาทิตย์

 

จุดหมายของวันนี้คือการไปซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารไทย เพราะพรุ่งนี้จะมีปาร์ตี้อำลาพวกเรา  และเคยคุยกันไว้ว่าเปิ้ลทำอาหารเป็นนะ อยากทำอาหารไทยให้เค้ากินกัน ก็เลยจะกินอาหารไทยในคืนสุดท้ายนี่แหละ

 

แต่ที่ฟูลิไม่มีร้านที่จะหาวัตถุดิบได้เลย เรยจึงจะพาไปซื้อที่ Taitung ซึ่งห่างไปประมาณ 60-70 กม.

โห ลงทุนมากอ่ะ จริงๆแล้วขับไกลกว่าที่คิดด้วยนะ เพราะเรนจะพาข้ามเขาไปเที่ยวทะเลก่อนด้วย

เริ่มจากพาไปทะเล จริงๆฟูลิอยู่ฝั่งตะวันออกใกล้ทะเล แต่มีเขากั้นอยู่

(ความจริงมีเขากั้นทั้งสองด้านแหละ ด้านที่ไปทะเลและด้านที่ไปฝั่งตต. คืออยู่ท่ามกลางเขาอย่างแท้จริง )

พอเรนขับรถผ่านอุโมงทะลุมาอีกด้านนึงของเขา วิวก็เปลี่ยนเป็นทะเลทันที

ร้องโอ๋กันใหญ่

เรนบอกว่าจากทะเลนี้มีเรือไปโอกินาว่าได้เลยนะ 4ชม.

แล้วก็ขับรถไปยังถนนที่พุ่งตรงเข้าทะเล สวยมาก กระโดดถ่ายรูปกันบนถนนกันใหญ่ แดดแรงเผากายขนาดนี้ก็มีดีตรงที่ทำให้เราได้ภาพฟ้าสีสวยๆนี่แหละ

เสร็จแล้วก็ไปแวะที่ฟาร์มกุ้ง เรนบอกว่าเราจะมาซื้ออะไรบางอย่าง

แล้วอะไรบางอย่างที่ว่านั่นก็คือกุ้งนั่นเอง ไปให้เราใช้ทำต้มยำกุ้งพรุ่งนี้

…นี่ถึงขนาดต้องมาซื้อที่ฟาร์มกุ้งกันเลย

เรนเป็นคนที่ต้องSelfieไปทุกที่ มาซื้อกุ้งเสร็จก็ไม่ลืมที่จะSelfieกันซะหน่อย

แล้วก็ไปต่อกันที่ร้านอาหารกลางวัน เรนพามากินอาหารทะเล เป็นโต๊ะจีนด้วย หวั่นใจมากๆว่าจะกินไม่หมดอีกแล้ว

เรนอธิบายว่า คนที่นี่เป็น Farmer X

หมายความว่ามีอาชีพเป็นเกษตรกรตอนเช้าๆ แล้วก็จะเป็นอย่างอื่นด้วยตอนกลางวันที่ไม่ได้ทำไร่ทำสวน เรียกว่าอาชีพ X

กลายเป็น Farmer X

อ้อ อย่างเนวนี่เอง เป็น Farmer และเจ้าของร้านกาแฟด้วย เนวคงไม่ได้นอนกลางวันเหมือนคนอื่น

 

Taitung เป็นเมืองใหญ่ เจริญ มีร้านเยอะ มีห้างคาร์ฟูที่เราจะไปซื้อของกันวันนี้

แต่มีเครื่องปรุงที่จะเอามาทำต้มยำกุ้งไม่ครบ โชคดีที่มีชุดทำต้มยำขาย นำเข้าจากไทย

พวกเราว่าจะทำ ต้มยำกุ้ง ผัดกะเพรา กะหล่ำปลีทอดน้ำปลา ไข่เจียวหมูสับ

เจอข้าวของเรนวางขายที่นี่ด้วย

 

ก่อนกลับก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อชานมให้กินอีก เป็นอีกยี่ก้อที่ไม่มีในFuli

เรนใจดีและอึดมาก ขับมาเกือบร้อยโลเพื่อมาซื้อของที่นี่

ขากลับเรนก็เปิดเพลงไทยเมื่อหลายสิบปีก่อนให้ฟัง ได้แก่เพลงพี่เบิร์ด

พริกขี้หนู ต่อด้วยเพลงพี่เบิร์ดสมัยนั้นแบบรัวๆ ร้องได้หมดเรย ฮ่าๆ

อย่างที่บอกว่าเรนจะยุ่งมาก คุยธุระตลอดเวลา พอมีช่วงว่างไม่มีใครโทรมา เรนก็จะคุยกับ Siriแทน…คืออยู่นิ่งๆไม่ได้เลยทีเดียว

 

กลับมาถึงFuli ก็เย็นพอดี อาหารเย็นวันนี้กินที่ร้านอาหารจีนแคะ เรนขับรถไปรับหมินจงและฟ่านฟ่านมากินด้วย 

พอไปถึงปุ๊บ เรนก็บอกเราว่า “นี่เป็นร้านของคนจีนแคะเหมือนกัน”
และก็แนะนำเราให้เจ้าของร้านฟังด้วยว่า เป็นคนจีนแคะ

มื้อนี้สนุกมาก พวกเค้าคุยได้เก่งขึ้นมาก เพิ่งสังเกตุว่า เราสามารถคุยกับหมินจงได้ โดยที่ไม่ต้องใช้googleแล้ว

สอนภาษากันไปมา ขอบคุณครับ ขอบคุณค่ะ หมินจงอยากรู้ภาษาไทยมากกว่าคนอื่นเพราะกำลังจะไปเที่ยวไทย

เรนบอกว่า หมินจงจะไปเกาชง 4วัน เพื่ออบรมเรื่องการเพาะกล้าข้าว

ดังนั้นวันนี้คือวันสุดท้ายที่เจอเรา… นี่มันเป็นข่าวร้ายของวันนี้เลย

พอรู้ว่าไม่ได้อยู่พร้อมหน้าแล้ว ราวกับว่ามันเป็นวันสุดท้ายของเราที่นี่เลย

เริ่มใจหาย นี่ต้องถึงช่วงอำลาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย

การต้องบ้ายบายเพื่อนที่Fuli มันไม่ธรรมดาเหมือนการบ้ายบายสองครั้งที่ผ่านมาของเรา

 

หลังกินข้าวเสร็จ พวกเค้าพาแวะหลายที่กว่าจะกลับ เช่น ร้านขายหมู ซุปเปอร์ ร้านขายของทำเค้ก และสุดท้าย

หมินจงไม่ลืมที่จะพาเราไปกินน้ำแข็งไส ตามที่เคยพูดไว้เมื่อสามวันก่อนว่าจะพาไป

น้ำแข็งไสเรียกว่า ทรอเปียง ทราปิ๊ง หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ

กินเสร็จก็กลับไปส่งหมินจงที่บ้าน ทันทีที่เลี้ยวเข้าบ้าน เรนพูดว่า

“It’s time to say goodbye to Min-chung” พวกเราก็เชคแฮนด์ตบไหล่ร่ำลา

 

หวังว่าเราจะได้เจอกันที่ไทยนะหมินจง

วันนี้เป็นวันแห่งการตามติดชีวิตเรน

จริงๆเหมือนไม่ได้ทำไร แต่การได้ตามติดชีวิตเรนมันก็มีประโยชน์มากทีเดียว

เนื่องจากตอนเย็นจะมีนักท่องเที่ยวมาที่โรงงานเรน เลยต้องมาเตรียมอุปกรณ์และสถานที่ เตรียมข้าวสารมาโชว์ จัดโต๊ะเก้าอี้

เรนพาเข้าไปดูห้องเย็นที่เก็บข้าวเปลือก ใหญ่มาก ไม่รู้มีตัน เป็นข้าวที่เก็บไว้รอการเอาออกมาสีภายหลัง เรนเข้ามาเอาข้าวที่สีไว้แล้วแต่ยังไม่ขัดสี เพื่อใช้อธิบายนักท่องเที่ยงเย็นนี้

เรนเอาถังข้าวเล็กๆหลายอัน มาใส่ข้าวหลายๆแบบที่มาจากการสีแต่ละขั้นตอน เอามาวางเรียงกันตามลำดับ

วันนี้จะให้นักท่องเที่ยวเล่นเกมส์ เรียงลำดับข้าว

โอ๋ววว(คำอุทานของเรน) เป็นกิจกรรมที่ได้ความรู้จริงๆ

มีเครื่องขัดสีข้าวขนาดพกพาด้วย เรนจะเอามาโชว์ขัดสีให้ดู

เลยมาทำความสะอาดเครื่องรอไว้

ได้เดินขึ้นไปชั้น2ของออฟฟิศ เรนบอกว่าจะทำเป็นที่จัดกิจกรรม เป็นห้องเรียน

มันต้องเป็นห้องเรียนที่วิวสวยมากเลย

เสร็จจากการเตรียมงาน ก็มานั่งที่ร้านกาแฟของเนว ขนกระเป๋ามาเก็บที่ห้องที่เราจะนอนกันคืนนี้

ที่นี่ก็กำลังเตรียมงานคืนนี้เหมือนกัน งานแบ่งปันความรู้เรื่องชนิดของกาแฟ

 

เราถามเรนว่า แล้วก่อนที่จะถึงเวลาที่นักท่องเที่ยวจะมาในตอนเย็น พวกเราจะทำไรกัน

“Go Happy”

เอิ่ม เพิ่งเคยเห็นคนใช้คำนี้ครั้งแรก มันคือช่วงเวลาอิสระ เที่ยวเล่น ไม่ต้องทำงาน อะไรอย่างงี้ใช่มั้ย

 

โอเคเราเริ่ม Go happyกันด้วยการนั่งรถไป Yuli เมืองข้างๆ เพื่อไปกินอาหารไทยกัน

เฮ้ยย อาหารไทย…คิดถึงรสชาติจัดจ้าน ความเผ็ดเหงื่อไหล ข้าวหอมมะลิ และช้อนส้อม

 

ร้านนี้เล็กๆง่ายๆ มีปฏิทินรูปรัชกาลที่9ติดอยู่ที่กำแพง (ตกแต่งสไตล์ร้านอาหารไทยมาก)

แม่ครัวเป็นคนไทย อาหารก็เลยเหมือนไทยมากๆ กะเพราะหมูสับ ส้มตำไทย

หลังจากนั้นก็กลับ ขากลับเปิดเพลงที่ได้ยินที่โรงงานเมื่อวานและติดหูมาถึงตอนนี้ เรนบอกว่าเป็นเพลงของชาวพื้นเมือง เค้าฉลองกันเหมือนงานปีใหม่ แล้วเพลงก็จะเปลี่ยนไปทุกปี

แล้วพวกก็นั่งร้องเล่นกันไประหว่างทาง

ผ่านทุ่งนาข้าวที่ปลูกข้าวไรซ์เบอรี่แทรกให้เป็นรูปหมีด้วย แถมปลูกตรงที่มีสะพานข้าม เมื่อรถวิ่งผ่านสะพานก็จะสามารถเห็นหมีในมุมสูงได้ ใหญ่มากๆๆ อลังการ

กลับมาถึงบ้านเรนเพื่อแพคของ ร่ำลาอากง แล้วก็ย้ายมาที่ร้านกาแฟ บ้านพักที่สุดท้ายของเราที่ฟูลิ

บ้านนี้แต่ก่อนก็เป็นบ้านที่เนวและฟ่านฟ่านอยู่สมัยเด็กๆ แต่ตอนนี้รีโนเวทเป็นร้านกาแฟข้างล่าง และบางห้องทำเป็นห้องสำหรับแขกมาพัก

พอได้เดินสำรวจไปมาพบว่าใหญ่กว่าที่คิด มีสามชั้น แม้หน้าจะแคบ แต่บ้านก็ลึกมาก ร้านกาแฟเป็นแค่ส่วนเล็กๆในบ้านใหญ่ๆ

จบแล้วช่วงเวลา Go happy ต่อไปคือการไปต้อนรับนักท่องเที่ยวที่โรงงานเรน

แต่เราว่ามันก็ happyอยู่ดี

 

เรายืนรอขบวนรถของนักท่องเที่ยวกันหน้าโรงงาน รอไปร้องเพลงไป เพลงที่ติดหูมาตลอดวันนี้ พวกเราทำให้เรนติดหูไปด้วย

Ho-i-ya-o-i….

 

ก่อนหน้านี้เราดูงานมาหลายที่ วันนี้เรากลายมาเป็นคนช่วยต้อนรับคณะดูงานด้วยซะงั้น ช่วยหรือเป็นภาระไม่รู้ …..ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน

รอไปรอมา นักท่องเที่ยวยังไม่มา แดดก็ร้อนมากๆ เรนชวนกันถ่ายรูปเล่น

มีแขกมา18คน พอแขกมาเรนก้อต้องแนะนำตัวพวกเราเหมือนทุกครั้ง เราฟังได้อยู่คำเดียวคือ “ฮามิกั๋ว” ซึ่งแปลว่าเมล่อน เรนคงจะอธิบายว่าเราปลูกเมล่อนที่ไหน

ได้ยินฮามิกั๋วทุกครั้งที่เรนพาไปเจอคนแปลกหน้า

เรนพาแขกทั้ง 18 คนไปนั่งที่เนินหน้าโรงงาน เนินเริ่มร่มแล้ว ทุกคนดูชอบวิวจากเนินนี้ เหมือนกับที่เรารู้สึกครั้งแรกที่มา เรนยืนอธิบายอะไรไม่รู้นานมากๆ ในขณะที่แขกก็ฟังไป นั่งเล่นชิมวิวไป

เป็นการบรรยายที่ดูผ่อนคลายสุดๆ

ซักพักป่ะป๊าเรนก็มากวักมือชวนเรากับเปิ้ลไปปอกฝรั่งรอ เพื่อให้แขกกินหลังจากฟังเรนพูดเสร็จ

ฝรั่งนี้ คืออันที่ป่ะป๊าชวนชัยไปเก็บมาเมื่อเช้าแน่ๆ เปิ้ลลงมือปอก ส่วนเราไม่ค่อยถนัดปอก (ปกติไม่กินผลไม้ด้วยซ้ำ ยกเว้นเมล่อนของตัวเอง) ก็เลยนั่งเรียงใส่จานให้สวยๆไปละกัน

ส่วนป่ะป๊า ก็เอาส้มโอมาเตรียม และยกอุปกรณ์ชงชาออกมาเตรียม

ป่ะป๊าเรนมาพร้อมชาตลอดอ่ะ ทุกครั้งที่เรนพามาแวะที่โรงงาน ป่ะป๊าจะนั่งชงชาอย่างพิถีพิถันสุดยอด แล้วรินให้เรากินกัน มันเป็นภาพเดิมแบบนี้ซ้ำๆซักประมาณ 3 ครั้งได้

มีกิจกรรมให้ทุกคนทำ คือวาดรูปบนขวดพลาสติก และพาไปขัดสีข้าวให้ดู แล้วใส่ขวดที่วาดนั้นกลับบ้านไปเป็นของที่ระลึก

ต่อมาก็เกมสลับลำดับข้าว คือจะเอาข้าวที่วางเตรียมไว้ตามลำดับการเกิดจากก่อนไปหลัง เอามาสลับตำแหน่ง แล้วให้นักท่องเที่ยวมาเรียงลำดับใหม่ให้ถูกต้อง เช่นข้าวเปลือกมาก่อน แล้วสุดท้ายเป็นข้าวขาว

เล่นจบปุ้บทุกคนก็จะรู้ขั้นตอนการสีข้าวทั้งหมด

ทุกคนดูสนุกมาก เรนก็เป็นผู้บรรยายที่ดูร่าเริง พูดเก่ง

เรนบอกว่ามีแขกมาแบบนี้ประมาณเดือนครั้งได้ และมีรายได้จากแขกคนละ150$

เรนใจดีและActiveมาก ขนาดกำลังวุ่นวายกับแขกเหรื่อ ก็ยังมีเวลามาดูแลพวกเรา คอยถามว่าเอาข้าวมั้ย และไม่ลืมที่จะเรียกมาถ่ายเซลฟี่กัน

ตอนจบเราถามว่าเหนื่อยมั้ย เรนบอกว่าบอกว่าไม่เหนื่อย ด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มปกติ

พลังเยอะจริงๆ แล้วถามเราอีกว่า “ห่าวหวานมา” แปลว่าสนุกมั้ย

สนุกสิคะ.. Go happy จริงๆวันนี้

พอแขกกลับกันหมด เรนก็ดูรีบๆ รีบกลับมากินข้าวที่โรงแรมของฟ่านฟ่าน ซึ่งอยู่ห่างจากร้านกาแฟที่พักของเราประมาณ 10 เมตร

แม่ฟ่านๆเป็นคนทำอาหารเองทั้งหมด อร่อยมาก มีหมูห่อชีสทอดด้วย

มื้อนี้กินกันหลายคนเลย มีเนว ลูกเมียเนว เพื่อนเนว ฟ่านฟ่าน เฉินมามา(แม่ของเนวและฟ่านฟ่าน) เรน และหมินจง

ฟ่านๆเป็นคนอารมณ์ดีมาก หัวเราะตลอด คือทุกครั้งที่คุยกัน (ย้ำว่าทุกครั้ง) มันต้องมีเรื่องให้ตลกแล้วหัวเราะตลอด

กินเสร็จปุ้บ หมินจงก็รีบต้อนพวกเราให้เดินไปที่ร้านกาแฟ

อ้อ เป็นงานกาแฟที่เราเห็นเค้าเตรียมสถานที่กันเมื่อเช้านี่เอง

เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเราได้มาร่วมงานด้วย นี่งานก็กำลังจะเริ่ม

อ๋อ.. คือที่เรนรีบๆออกมาจากโรงงาน รีบกินข้าว ก็เพื่อมางานกาแฟนี่เอง !

แน่นอนว่างานนี้พูดกันด้วยภาษาจีนล้วน เราไม่เข้าใจแม้แต่นิด แต่ก็นั่งฟังอย่างตั้งใจต่อไป ดูรูปก็ได้

เราถามเรนว่า “งานนี้มีเพื่ออะไรหรอ มาสำรวจความชอบ มาอธิบาย หรือยังไง”

เรนบอกว่า เป็นการมาสอนให้คนที่นี่รู้จักว่าในfuliมีกาแฟอะไรบ้าง

 

งานกาแฟจบไปประมาณ 3ทุ่ม

แล้วก็เดจาวู นั่งคุยยัน5ทุ่ม ไม่ถึง5ทุ่มไม่เลิกเด็ดขาด

วันนี้มีลองเลก(เค้าขายาว เลยให้เราเรียกเค้าว่า long leg) และเฉินมามาเข้ามาร่วมคุยด้วย

แม้จะนั่งคุยทุกวัน เรื่องมันก็ไม่ซ้ำซากจำเจนะ เพราะคนที่เรานั่งคุยด้วยผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อย

จากซ้ายไปขวา เฉินม้า(แม่ของฟ่านๆและเนว) ลองเลก ฟ่านๆ เรน

จบแล้วค่ะ วันของเรน ได้เรียนรู้อะไรมากเลย

ได้รู้ว่าเรนขยันมาก พูดเก่งมาก ติดต่อกับคนเยอะมากๆ

เรนคุยโทรศัพท์แทบจะตลอดเวลา มีทั้งลูกค้า เพื่อน เจ้าหน้าที่รัฐบาล

ต้องจัดการอะไรหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน รวมทั้งจัดการเรื่องดูแลพวกเราด้วย

บางวันเรนนอนตีสอง นั่งเขียน Proposalไปเสนอรัฐฯ และก็มีหลาย Proposalที่ทำอยู่ด้วย

และที่สำคัญคือ เราไม่เคยเห็นเรนทำหน้าเหนื่อยเลย มีแต่ความยิ้มแย้ม

เป็นคนที่มีพลังเยอะจริงๆ สามารถสร้างสรรอะไรๆได้มากมาย

ทำได้ไง อยากมีพลังแบบนั้นบ้าง